Brein in de war: wat stress echt met je doet

Je zit op de bank, eindelijk. Thee in je hand, kinderen in bed, niks dat nog ‘moet’ voor jouw gevoel. En toch... je hart gaat tekeer alsof je een sprintje naar boven hebt getrokken. Je adem zit hoog, je hoofd is nog aan het plannen alsof er elk moment brand uitbreekt. Rust? Die is geen velden of wegen te bekennen.

Herkenbaar?

Je bent niet gek. Je bent ook niet zwak of ‘gewoon druk’. Je brein blijft alleen aan omdat deze in de overlevingstand staat en niet zomaar uit gaat. Oftewel, ergens dreigt er gevaar, dus blijft het brein actief.

Waarom je brein liever overleeft dan ontspant

Je brein is gebouwd om jou te beschermen. Vroeger tegen sabeltandtijgers. Nu tegen... alles wat lijkt op gevaar. Deadlines, telefoontjes, afkeurende blikken, huilende kinderen, kritiek op je werk, volle agenda’s. Het zijn de tijgers van vroeger en dus voor je brein is het potentieel levensbedreigend.

Dat klinkt overdreven. Maar jouw amygdala (het alarmsysteem van je brein) kan het verschil niet zien tussen die tijger of een ongemakkelijk gesprek met je leidinggevende. Het enige dat ‘ie denkt is: ALARM. En hup: je hartslag gaat omhoog, je spieren spannen zich aan, je ademhaling gaat sneller en je spijsvertering omlaag. Klaar om te vechten, vluchten of bevriezen.

Alleen... als die stressknop te lang aan blijft staan, daar gaat er iets mis.

Chronisch ‘aan’ staan maakt van je hoofd een warboel

Wat gebeurt er als die stressreactie niet uitgaat?

• Je wordt sneller moe, omdat je lijf altijd paraat staat

• Je hoofd draait overuren: piekeren, malen, analyseren

• Je lijf voelt ver weg, alsof je alleen nog 'bestaat' in je hoofd

• Je geheugen hapert: waar legde je ook alweer je sleutels?

• Je stemming wordt vlak of juist onvoorspelbaar

En dan komt die gedachte: “Ik moet gewoon even doorzetten.”
Maar wat als precies dat doorgaan je juist verder van jezelf afduwt?

Herkaderen: je bent niet lui, je bent uitgeput

Veel vrouwen die bij mij komen, zeggen dingen als:

• "Ik voel me opgejaagd, maar niemand ziet iets aan me."

• "Ik weet wat ik nodig heb, maar ik doe het niet."

• "Mijn hoofd zegt dat ik moet, mijn lijf zegt stop."

Wat als ik je vertel dat je brein simpelweg doet wat het geleerd heeft? Dat het je probeert te beschermen. En ja, ook al schiet het daarin door?

Je hoeft het niet op wilskracht op te lossen. Je hoeft jezelf niet nog strenger toe te spreken. Wat je brein nodig heeft, is niet meer discipline. Maar veiligheid. Aandacht. Regulatie.

Kinesiologie als resetknop

In mijn praktijk werk ik met kinesiologie om precies dat te doen: ontdekken waar jouw brein nog in de overlevingsstand staat en ervoor te zorgen dat die spanning weer loslaat. We zoeken niet naar ‘wat er mis is’, maar naar waar het vastzit. En dat voel je meteen: zachtere spieren, diepere ademhaling, rust in je hoofd en vooral, weer contact met je lijf.

Mensen zeggen na een sessie vaak:
“Ik voel me weer als mezelf. Alsof ik thuiskom in mijn lijf.”

Hoe zit dat bij jou?

• Sta jij ook altijd 'aan'?

• Voel jij dat er iets schuurt, maar kun je de vinger er niet op leggen?

• Heb jij het gevoel dat je hoofd te veel stuurt en je lijf buitenspel staat?

Dan is dit het moment om het gesprek met je brein opnieuw aan te gaan.

Herken je jezelf hierin? Laat het me weten of plan een sessie en ervaar hoe het voelt als je brein jou weer dient, in plaats van tegenwerkt.